bendeniz bir zamanlar
en sonuncusuydum sınıfın
omuz kol mesafesinde
pek bir küçüktüm
tahta kılıç kemer kılıfın
üç boy uzunuydu

rüzgarla haşır neşir değildim
kuş dediğin dururdu kafesinde
babasının kuzusuydu
bir çok arkadaşım
hayaller tutsun tutmasın
olmadık yerlerdeydim

kimsenin bilmediği seferde
ötekiler kusura bakmasın
başka bir çocuk arzusuydu
kimseciklere söyleyemedim

bir serçe dostumdu bir kar
bir de henüz tanıştığım minare
sapanıma ikide bir derdim
sakın ha hiç birini vurmayın
güneşte ne malum bir hare
ben kadar şiirler yutar
hayranlığım
bir çok ki beyaz tanelere

gökyüzünden melekler inerdi
dizlerimin yarasına
ağlamaklığım tutar
tek tek öpünce geçerdi
bir avuç masum duasına
sakın ha sıkılırım sanmayın

beceremediğim oyunlar
zıp zıp zıplamalar hevesinde
hiç olmadı ki ruhum
bir karışıma sığan toprağın
ve ezanların her nefesinde
bir gün çıkıp yetişince o tohum
acele ederdim Allahı görmekte

umrumda değil inanan inansın
koşup dururdum her seferinde
sokağın uslu çocuğuydum
sonuçta ufacık bir insansın
aslında ne kumru ne kuğuydum
artık kulağımda yankılanmasın
neyse o manavlık şu ahretlik te

hiç uçmadım hiç süzülmedim
yeter ki tasalanmasın
boynum kimseye bükülüp te
oyuncak uçağa hiç üzülmedim
arsızlık dediğiniz yabancıydı
kimse kusura bakmasın
parası olsa babam almaz mıydı
dr.süreyya burak önder