Gönül defterini açtım bu gece,
Okudum ismini her bir hecece.
Şahmaran Ocağı sırdır yücece,
Musa Bin Kazım’a bende bu Turhal.

Yüz yirmi dört bin pir, koldan geliyor,
Havasın ilmini arif biliyor.
Şifa arayanlar kapın çalıyor,
Dertlerin dermanı sende bu Turhal.

Âdem’den İdris’e, Nuh’a varınca,
Hakk’ın rızasına gönül verince.
Hud, Salih, İbrahim nura erince,
Aşkın ateşinde yandı bu Turhal.

Lut’un feryadıyla sarsıldı cihan,
İsmail, İshak’la müjdelendi can.
Yakup’un gözyaşı döküldü inan,
Yusuf’un kokusun aldı bu Turhal.

Eyyub’un sabrıyla şifa bulundu,
Şuayb’ın sözüyle kalbe dolundu.
Musa ve Harun’la yollar bölündü,
Nil’in ortasında kaldı bu Turhal.

Zülkifl’in ahdine sadık kalarak,
Davud’un sesiyle zikre dalarak.
Süleyman tahtından ibret alarak,
Mülkün sahibini bildi bu Turhal.

İlyas ve Elyasa, canın yoldaşı,
Yunus’un deryada bitmez savaşı.
Zekeriya, Yahya döktü gözyaşı,
Şehadet şerbetin içti bu Turhal.

İsa Ruhullah’tan nefes bekledim,
Meryem’in sabrını kalbe ekledim.
Muhammed Mustafa, sondu tekledim,
Gülün rayihasın saçtı bu Turhal.

Metafizik derya, havas bir liman,
Şahmaran yolunda sarsılmaz iman.
Musa Ocağı’dır her derde derman,
Mevla’nın lütfuna erdi bu Turhal.

Yirmi beş nebinin Kur’an’dır izi,
Onların nuruyla aydınlat bizi.
Bırakma kalplerde dert ile sızı,
Hakk’ın huzuruna durdu bu Turhal.

Sırr-ı şifadadır her bir nefesi,
Kesilir nefsinin hileli sesi.
Kırıldı gönlünün dünya kafesi,
Mana alemine uçtu bu Turhal.

Aşık Turhal der ki; sözüm hak olsun,
Ocağın ışığı dünyaya dolsun.
Arayan bu yolda kendini bulsun,
Vahdet deryasına geçti bu Turhal.