Şehrin Uykusu

Işıklar tek tek sönüyor. Bu, bir gecelik teslimiyet anı. Gündüzün o sağır edici, metalik uğultusu yavaşça bir uğultuya, sonra da derin bir nefese dönüşüyor. Beton, gün boyunca biriktirdiği sıcaklığı usulca geri veriyor. Şehir yatağına uzanıyor, ama tam anlamıyla uyumuyor. O sadece, gözlerini kapatmış, hayallerini ve korkularını sessizce sayan yaşlı bir dev.

Sokak lambalarının altındaki hava, garip bir sarı ton alıyor. Artık yürüyenler, amaçsız olanlar. Bir yorgunluktan sığınanlar, bir ayrılıktan dönenler, bir yalnızlığa koşanlar. Gündüzün telaşıyla maskelenen tüm o kişisel dramlar, şimdi, bu sessizlikte daha görünür. Pencere camlarından sızan loş ışıklar, evlerin içindeki binlerce küçük, kendi halindeki hikayenin tek tanığı.

Bir kedi, boş bir kaldırımda acele etmeden yürüyor. Bir çöp kamyonunun hırıltısı, gecenin ritmik vuruşu oluyor. Gece, şehrin makyajını siliyor. Kirini, aceleciliğini, gürültüsünü alıp götürüyor. Ve geriye, sadece çıplak bir yapı kalıyor; metal, taş ve uyuyan ruhlardan ibaret.

Aslında uyuyan şehir değil, biziz. O, her zaman tetikte. Yeraltı trenleri hâlâ son seferlerini yapıyor, hastanelerin ışıkları yanıyor, deniz feneri dönüyor. Şehir, uyanışa hazırlanan bir anne gibi, sessizce bekliyor. Ve biliyoruz ki, birkaç saat içinde, ilk güneş ışığıyla birlikte, o maskesini yeniden takacak ve o bildiğimiz sağır edici metalik uğultu yeniden başlayacak.

Hüseyin TURHAL