Kýrýklý bulutlar geçiyordu ömrümden. Her biri bir yana damlýyordu gökyüzünden. Anlatacak hikayeleri vardý. Ama susuyorlardý. Nedenini sorduðumda, - Þairin biri "Belâgatýn en güzeli susmaktýr." demiþ. Ve susmaya karar vermiþler.
Nasýl bir susmaktý bu? Öyle derin, Öyle içten yaralara ebeyken. Gören haykýracak Feryat figan edecek, Yüzlerini týrnaklarý ile parçalayacak sanýr.
Ama onlar, Susmayý edep bilmiþlerdi. Ve susuyorlardý.
Kýrýklý bulutlar, Kimisinin dökmek istediði, Fakat dökemediði gözyaþlarý oluyorlardý, Kimisinin de sevdiði ile sýcak bir çay içmesine, Uzun uzadýya sohbet etmesine, Bir þemsiye altýnda, kol kola yürümesine, Kiriþ altlarýnda el ele tutuþmasýna vesile oluyorlardý.
Bir arkadaþý, Bir sýrdaþý vardý. O da susuyordu. Yalnýzdý. Ve kimsesizdi.