Rüzgar, Karanlık ve Suskunluk

Kapýyý dikkatlice kapatmýþtým.
Bir kere daha kontrol ettim.
Evet kapalýydý.
Kimsenin gücü yetmezdi o kapýyý açmaya.
Merdivenleri birer ikiþer çýkýyordum.
Ama ne fayda!
Kapý aralanmýþtý,
Ben, benden geçmiþtim.
Her yerde matem havasý vardý.
Nedendir bilmem.
Ama gecenin karanlýðý,
Güneþin yüzüne düþünce,
Her yerde bir hüzün,
Bir suskunluk,
Bir matem karanlýðý belirirdi.

Nedir bu þehrin çektiði?
Rüzgar bir yandan,
Karanlýk bir öte yandan.
Yetmiyormuþ gibi,
Bir de bu suskunluk çöktü üzerine.

Ne belalý bir çile bu?
Rüzgar baþ kaldýrmýþ,
Þehrin en derin yerinden.
Günden güne bir parça alýr kendine.

Ne belalý bir çileymiþ bu?
Çepeçevre sarýyor her yaný,
Sarmalýyor karanlýk.
Bitmek bilmeyen,
Uçsuz bucaksýz bu þehrin,
Gözlerine mil çekilmiþ sanki.
Gözler görmez oluyor,

Ne belalý bir çileymiþ bu?
Parçalanmýþ þehrin,
Hüznünü giyiyor bulutlar.
Bir o yana,
Bir bu yana,
Sallanýyor rüzgar.
Ne alýrsa kâr.
Kafalar karýþýk,
Gözler görmez,
Yetmezmiþ gibi dil de suskun.

Ölüm yok ya bu þehrin son duraðýnda.
Kapýyý çalsam beni içeri almaz mý?
Þehrin kapýlarý aralanmaz mý?
Parçalanmýþ bu gönlün,
Karanlýk gecelerine,
Bir göz iliþmez mi?
Tuba aðaçlarý altýnda,
Can ile Yâre secde etmez mi?


Ýbrahim Halil ÖZLÜ

Tarih: 10,12,2014
Saat: 03,57^de yazýlmýþtýr.


Þiirime UÐUR BÖCEÐÝNÝ layýk gören kurula teþekkür ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın: