Seninle Ölmek

Gidiyorum...
Gecenin karanlýðýna sarýlýp,
Bulutlarý, gözlerimden düþürüp,
Sabahýn doðan güneþini beklemeden,
Gidiyorum.

Bu þehri sana emanet ediyorum.
Elini tuttuðum anlarý,
Yazdýðým þiirleri,
Sessizliðe bürünen kaldýrým taþlarýný,
Ve,
Dilencinin ’Allah, seni sevdiðine baðýþlasýn.’ duasýný,
Geride býrakarak gidiyorum.

Kanadý kýrýk bir kuþ gibi,
Çýrpýnýyorum... çýrpýnýyorum... çýrpýnýyorum...
Ama ne fayda!
Gitmek kader yazgýsýymýþ meðer.
Gitmek gerekmiþ.
Ellerinden mahrum kalmak,
Gözlerine hasret tütmek,
Sözlerine can vermek gerekmiþ.
Bütün her þeyi geride býrakýyorum.
Gidiyorum artýk.
Seni,
Sensizliði,
Sessizliði,
Ve sensiz geçen geceleri,
Geride býrakarak gidiyorum.

Bir gün.
Evet bir gün.
Yolumuz bir þehrin,
Çýkmaz sokaklarýnda karþýlaþýrsa,
Ne olur.
Durma!
Adýmlarýn benden kaçsýn.
Ben, senden kaçayým.
Bu þehrin çýkmaz sokaklarýnýn
En tenha köþesinde oturup,
Seni seveyim.
Seni yaþayayým.
Sensizken,
Seninle öleyim.

Ýbrahim Halil ÖZLÜ

Þiirime Uður Böceðini layýk gören deðerli sayfa yöneticilerime teþekkürlerimi arz ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın: