Karanlığın Askerleri
Ýliþiyor rüzgar benliðime,
Ellerimde yalnýzlýk dolusu bir kalem,
Ve bitmek bilmeyen bir mürekkep.
Aðladýkça;
Hüzün, keder, gam pýnarlarý çaðlar.
Gecenin karanlýðýnda bulurum ansýzýn kendimi.
Ruhumun derinliklerinde gizlenir rüzgarýn çýðlýklarý.
Dilime düþen suskunluk,
Düþmek bilir mi ki kalemime?
Aðlamayý unutan gözlerimdir.
Hiç aðlamayý unutur mu kalem?
Nerde görülmüþ?
Hangi diyarda sezilmiþ ki?
Gezdim Baðdat’ý, Tebriz’i, Ýstanbul’u...
Dile suskunluk çöker,
Gözlere amâlýk düþer.
Gönle kor ateþ serpilir.
Ama kalem aðlamaktan vazgeçmez.
Ey derdimin ortaðý sevgilim. Gel! Suskun eyledin dilimi,
Amâ eyledin gözümü,
Kor ateþlerle çevreledin, gönlümü.
Gel de,
Aðlamayý bilmesin bu kalemim.
Karanlýk sarmasýn bedenimi.
Gökyüzümden, sýyrýlsýn karanlýðýn askerleri.
Ýbrahim Halil ÖZLÜ
Þiirime Uður Böceðini layýk gören deðerli sayfa yöneticilerime teþekkürlerimi arz ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Halil ÖZLÜ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.