Evet ...!
’’Onlar vakti zamanlarý geldiðinde, benden uzaklaþýrlardý ...
Ve ben gidiþlerine yarým yamalak el sallarken hep,
beni bu dünya da terk etmeyecek tek kadýnýn ’’Annem’’ olduðunu beynime kazýrdým,
her seferinde...
Çünkü ne zaman biri çýkýp ta ,
Seni seviyorum, dese,
bilirdim ki yine ruhumun annesiz býrakýlacak, içimde yeþertmeye çalýþtýklarý tomurcuk, yine yüzünü güneþ’e, sýrtýný bana dönecekti ...
Duvar diplerinde yürüyen karýncalara anlamsýz boþ gözlerle bakar,
kendime doðru yolculuða çýkardým, kendi eksenim de kaybolurdum, yeniden ...
Ne zaman kendimi bulsam, zulam da beyaz bir kaðýt, elimde kýrýk bir kalem,
ve bir kaç bin gözyaþý olurdu ...
Ve ne zaman ben birini sevsem,
onu þiir sanýp, hak etmediði halde beyaz kaðýtlara yazardým ...
Gözaltlarýmýn þiþmiþ kuyularýndan harf’ler çekerek, cümleler kurarak,
daha önce hiç kitap okumasýný sevmeyen adam’a, þiir ler yazdýrdýlar,
kendilerini okuduklarý þiirlerim de ,
þizofren þair’in aþk’ý zannettiler ... ’’
Ama bilmediler asla;
Yusuf’u kuyular da aradýlar hep, oysa gözlerimde saklýydý, Züleyha’ya yangýnlýðým ...
Rafet Türk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.