Bakýþlarým yüzüme kapanan demir kapýlarýn eþiðine dökülüyor,
üzerine beton dökülmüþ piþmanlýklar,
dallarý budanmýþ serzeniþler,
palyaço ruhunda insanlar ... Ense kökümde birden beliren derin bir yara ...
Soðugunda üþüyorum asi ayazlarýn, gece tan yerine hasret,
gölgesinde yürüyorum duvarlarýn , etrafým dikenli teller le çevrili,
zââflarým utançlarýma yenik, herkes kendi penceresinde,
sessizce ... Kent yüzüme küs,
kent, düþüme düþman ... Özlemekten de utanýr oldum ...
Tüm özlemlerimi ...
Ýþte sevgilim ... Bu yüzden dir ’Kalabalýklar içerisinde’ki YALNIZLIÐIM’ ...
Bu yüzden ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.