Anlamsýz kalýyorum, aþkýna ecnebi kalýþýma ,
içim içinden geçeli epey olmuþ;
ayaklarý altýndayým þehr-i Ýstanbul’un, ne biraz az,
ne de biraz fazla ... Avuçlarýmda iðde yapraklarý,
toplayýp sevdamý, düþme cesedimin ardýna ...
Sesime basma ey Aþk’a rutin kaldýðým Kadýn .!
Tam oluyorum, yarým kalmýþlýðýmdan sonra ...
Baþkalarýnýn kalabalýk yalnýzlýðýna,
paralel-im, kendime sustum,
sana geveze ...
Bilirsin ...
Þair’ler aç karnýna þiir yazamaz,
bir parça ihanet, biraz ayrýlýk doldurmalý ceplere ...
En mahrem düþler, yýldýzlarý izlerken görülür sevgili ...
Yýldýzlar çölde en yakýndýr gözlere ...
Daha mý siyah sanki bugün gökyüzü ?
Güneþ sanki sýrtýný dönmüþ, küskün yeryüzüne ,
sigaramýn dumanýda gözlerime kaçýyor ...
Yok .! Hayýr aðlamýyorum, dumandan gözlerimde ki buðu ...
Esarete alýþkýn bir güvercin gibi,
ardýndan topluyorum, kirpiklerimde býraktýðýn çið’leri ...
Ýsimsiz kentte ki tüm sokaklar,
kýrýlmýþ tüm martý kanatlarý, bir adým atýyorum sokaðýna,
bin kere ölüyorum ardýndan ...
Kimseler de kalmadý artýk bu þehirde,
kimseler de yaþamadý içimde, senin kalýp, yaþadýðýn kadar ...
Ölüm sýçratarak geçiyorum, elleri birbirine kenetlemiþ sevgililere,
ýþýklarýný geceye yaslamýþken, kimselerin kalmadýðý þehirden ...
Biraz martý,
bir parça yosun, koyuyorum arka cebime,
mutasyon geçirtiyorum, içimde ki her öldürülmüþ Aþk’a ...
Kendi sessizliðimden korkuyorum, oysa nede çok haþarý bir çocuktum,
yüreðimden yýrtýlýp, dizlerim üzerine düþerken ... Kundaksýz gözlerim vardý,
iki sen arasý duraklarda, yüzümün coðrafyasýna düþerdi gözlerinin siyah-ý ...
Saçlarýn düþsün diye,
ve yanaklarým üþümesin diye, bütün gece sessizce aðladým ...
Ýlk çocuk gülüþümü hapsettim, hayatýn kahküllerine,
ertelenmiþ mevsimlerde saklýydý, ak’lanmaya hazýr siyah-ým,
denizlere yamadým, gözlerini,
tütsüler diktim saçlarýna, duymadýn mý ?
.........Sohbaharý karþýlayan meftun’su ürkek bakýþlarým la, hazýrým bak;
Hazan’ým olmana ...
Uykularým da akmaz oldu gözlerimden,
kimseye de emanet edemiyorum, açýk yara’larýmý,
Cennet/ine heveslenip, ateþiyle kaldýðým Yâr ...
Penceresiz bir evin nasýl ki korkusu var ise gökyüzüne,
korkuyorum ... Duvarlar ardýna sýðýnýyorum,
acýlarýmýn üzerinden atlamak yerine,
pusuyorum kuytusuna,
korkuyorum ...
Baþka dillerde seni nede çok özlüyorum.
Ölümcül bir hasta gibiyim, az kullanýlmýþ bir yalnýzlýk arýyorum ...
Ýliðimde kanýmý kurutmaya niyet etmiþ gibisin,
yerden göðe kadar sensizken, ben,
zaman’a kýlýflar uyduruyorum, yokluðunu varlýðýnla sývýyorum,
bak;
bak halýlara öksürüyor gidiþini ayaklarým ..
Hâlâ söylemeyecek misin yâr ?
Neremden en çok terk ettin beni de;
bu kadar yalnýzým ? Bu denli sevda dan yana Anne’sizim ?
Eþkiya bir kavgadayým, ellerim yaþýma bulanmýþ,
yürüyorum,
cadde sýrtýmda, dýþý yýrtýlmýþ yaðmurluk gibi herkes,
bir o kadar inanýyor,
bir o denli güvenmiyorum ... Afilli oluyor yolumun üstüne çýkan her aþk,
hüzün kesiði bakýþlarýmý kaçýrýyorum, b/akmýyorum ...
Oysa daha dün emeklediðim hayatta, demin baþlamýþtým koþmaya ...
Hazýr deðildim, ucube bir sevgi de var olmaya ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.