Ey ölüm hoş geldin!
Benim umutlarým, hayallerim, yarýnlarým vardý
Tükenmek bilmeyen sevdam vardý.
Rüzgara göðüs geren mum gibi
Dokunmak vardý titrek bir elle Sevgiliye
Gülün nazýna býrakacaktýk hayallerimizi
Uzanýp rüzgarýn kalbine
Hýrçýnlýðýna tutunacaktýk.
Düþen ilk damlasýyla gözyaþýmýn
Dudaðýna deðecektim yarimin
Yüreðim göðsünün üzerine düþecekti…
Uzak diyarlara demir atacaktým gözlerinde.
Kül olacaktým sözlerinde…
Aciz kalacaktým dökülen naðmelerinde
Çaresiz kalacaktým türkülerinde
Yok olacaktým bakýþlarýnda
Yaþayýp görmek vardý.
Gerçekten çok þey mi istedim? Tenimdeki anlamsýz titreyiþ, hoþ geldin.
Nasýl ve nerden geldin?
Bir haber uçursaydýn gelmezden evvel.
Bir adým önde dursaydýn da cemalin göreydim.
Ey ölüm hoþ geldin! Bardaktan dökülürcesine yaðan yaðmurla
Havanýn griye çaldýðý bir anda
Sinsi, hain, ve bir suikastçý titizliðinle
Hoþ geldin… Ýbrahim Halil ÖZLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Halil ÖZLÜ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.