" Zaman öyle cimri ki bir saniyesini bile vermiyor geri "
ki seni almak zamandan anne!
her nefeste ölüm gibi...
Olmaz dedimAnnesizliðimden...
dayanamam yokluðuna...
- hiç insan kendini dünyaya getirenden ayrý yaþar mý
ayrýlýr mý et týrnaktan
alabilir mi nefes !
oldu
kýrýldý kolum kanadým masum bir serçe gibi
ayrýldý et týrnaktan da
yandým gidiþinde
gelin ettim sabrý öfkelerime
da’yandým s’onsuzluða
küstü dilim
alfabenin o üç harf, iki hecesine
a’dan baþlayýp e’de bitti son týnýsý sesimin
dondu aklým anne köþesinden
koptu yüreðim yerinden
zillete döküldü sözlerim
öldü saatimde zaman
sustum
öyle bir sustu’m ki
tüm susmalar utandý sessizliðimden
þimdi herþeyim yokluk
hatta yokluða sýðýnýyorum kalabalýk zamanlarýmda
yokluðun þifâsal zehrini enjekte ediyorum damarlarýma
bin promil ölüm naklediyorum ruhuma
olmuyor
tutunamýyorum anne hayata
dualar edip, adaklar adýyorum
ve
hâr bir âfetten var oluyorum yine her seher vakti
bir rüya olsun diyorum bunlar
kabus sonrasý mesela
sen annem
ansýzýn öp gözyaþlarýmdan
sil sýzan sensizliðimi yanaklarýmdan
ýsýt üþüyen yanlarýmý geliþinle
ve
söz ver bana
sakýn bir daha ölme emi
rüyalarýmda da olsa ...