Ýsmine kuleler kurduðun deðerleri
eþittir senden, eþittir sizler diyerek...
bir bir düþersin.
Ben’i büyültmek, egonu tatmin eder.
Ýçinde, yüreðin... elinde bir ip ile tutunur.
Annene deðil, rahmine kýzarsýn sanki,
ne çaresizdir bu kurban doðuþun.
Son durak beklerken haya eden gözlerin
ardýna bakýp mendil sallamaya korkar;
yine de kalmak ister.
Biraz daha diye diye kandýrýrlar kendini,
saðdaki bebek , sol bebeðini görmeden üstelik!
Sen deðil sadece,
ben de...
biz de öyleyiz!
Belalara sakladýðýn eksilmiþler,
çoðalacakmýþ gibi bir kitap yazarsýn.
Baþlýða adýný yazarak,
cilt cilt büyütürsün umutlarý.
Aslýnda...
ufak gülüþlerin vardý, mutluydun...
ama!
yetmemeye baþladý deðil mi?
sahi; iblis kovalamaktan yorulmadýn mý sen ?
Sarý yýrtýk sayfalarýna...
dikenlerinden satýrlarý delinmiþ, güller býrakýrsýn...
hiç kokmayan!
Yamalý hitaplarýn olur önsözünde.
Hiç bitmez...ne söyleyecek sözün, ne özürlü kinin!
Bir topa tekme atmak isterken,
kaleye girdiðini görmeden kaçarsýn.
Korkarak... k o þ a r s ý n a k l ý n a!
Boþver dersin aþkýna.
bir yarýndan uzaklaþmak...
düne inþa etmek istersin
kanadý kopuk kelebeklerini!
Ýþte bu bile yeter o anda mantýðýna.
Maviye çatmaya baþladýðýnda...
yaþayan her acýya, gücenme vaktin gelmiþtir.
Akranlarýna aþina gelmeyen çizgilerini,
kitabýnýn buruþuk sayfalarýna katlarsýn...
o güller gibi solarsýn.
Ziyan sefil satýrlara son bir kez bakýp
teneþþir paklar beni sözünü mýrýldanmak,
aðlamaya benzer gülüþler attýrýr.
Gülmekten kýrýlýrsýn... bende!
Üzülme!
Sen deðil sadece...
ben de!
biz de öyleyiz.
Öyleyiz iþte...
günaha aykýrý duran keçi
aðlayan timsahlar gibi.