Ýnsanoðlu!
topraða bakar bir gözün
sýrtýnda dünyanýn onca ihaneti
taþýyabiliyor musun bu kâbud renk yükü
yardým istersen samanyoluna seslenirim
-ki sallasýn kuyruðunu
meblûl yýldýzlarýn ürkek ýþýklarýyla
tehlikeli düzmece oyunlarda
çatlaklarým kanýyor
unutulmuþ bir oyuncaða benziyor çocuk yüreðim
haydut rüzgarlarýn eþliðinde ordan oraya savruluyorum
þimdi eski aþk kalelerine bayrak olup
direklerim devrilir tanýksýz
riyâ fakiri
zaten
ýslaktý berfîn rüyalarým
bulutlara az daha asýlsam da bildirseler haddimi
kelebek kanatlarýma
çýðlýklar yükseliyor gri þehrimden
kimsesizdi sokaklar aþikâr suskunluðumdan
çýlgýn beynimde olmasa
çýkamazdýk gümüþ gölgeleri kuþak olmuþ gökyüzüne
seni bile zor seçiyor artýk gözlerimin sireti
üstünden çok mu sura geceler geçti ne
maktûl adým þimdi
artýk
insan sesine meyyâl duruþum yok
çoðu zarar yavan insanlardan sýkýldým
usul usul parselleniyorum içimin güvercinlerine
senin kuþlarýn karanlýkta öttü mü hiç
üç nokta ile devam edecek dediðim þiirler
iki kelimeye sýðdýrdýðým hecelerle
ömrümün kitabýndan bir sayfa daha çevirtiyorlar
ismini yazdýðým lirik mevsimler
þikayetim var o sarý yapraklardan
þaka gibi duran dilþâd ayrýlýklardan
neden mi kimsesizim
çünkü ben onu büyütürken, herkesi öldürmüþtüm
- sen Cemâl
- ben Celâl
-ki
gerisi kefende izâr!