Ve sen...
ardýnda o kadar ’acý’ býrakmasaydýn
belki
mutlu olabilirdim.
Sen de ’acý’ diye yazýyorum.
Bencillik diye birþey var dünyada,
mutlu olmaya yarýyor.
Hatýrla!
Önce ben diyorsun...
ve sonra mutlusun!
Kaybedilmiþ bir harabeydin;
ve sen de...
bir gün,
çok gün,
beni kaybettin.
Kimisi;
sabahlarý uyandýrmaya kýyamazmýþ
yok öyle biþey!
bana, sabaha kadarki uyku bile ayrýlýk gelirdi.
Özlediysem özledim;
Uyan...
Yüreðinin bildiðini aklýn bilmeyebilir
Aklýnýn her bidiðini de yüreðin sevmeyebilir.
Onlar, günün birinde,
bir yerde tokalaþtýlar diye,
anlaþmak zorunda, hiç deðiller!
Aþk, ilkel bir acýdýr
Ýlk’tim...
el’i sevdim...
acý’dým.
Unutmak cesaret isterdi,
ben koca bir korkaktým...
Tarih tekerrür ederken, torpil geçmez;
vurur yüzüne tüm gerçekleri.
Þimdi, yediðin o tokatla yürüyeceksin;
anca gidersin.
Nereye gitsen ben çýkacaðým o duvarda,
kime sýðýnsan...
hangi yýla selam etsen, dönüceksin hep bana.
Sen þimdiden vur kafaný,
daðlara, taþlara.
O kadar kolay deðil bu iþler;
’Onu böyle sevdim, napalým bunu da böyle severiz’
manavdan karpuz almýyorsun kan rengi,
can alýyorsun ömrüne,
can veriyorsun birine.
Bana göre papatyalar açacaðý mevsimi bilirdi.
Yine bana göre;
neyse...
yapma çiçek ne güne, deðil mi.
hem huzurlu da... su yok, güneþ yok,
yaþar gider hep ayný renktte,
yanýbaþýnda,
ölümsüz.
Günün birinde dedi ki;
’Hayatýmda senin kadar kendine güvenen biri görmedim’
Ýyi ki öyle
ya sana .....?
Özgürlüðünü kýskandý diye öfkelendiðin aþký
kýskanacaksýn.
Ve sen buna, birgün
sevineceksin.
Sarýl gördüðün ilk fýndýk aðacýna
Korkma...
annen artýk kýzmaz.
Yani;
zamanýnda, parasý için Hacer’i seçmiþ,
aþký sollamýþ,
Ali’nin çocuðuna, bere bile örülmez.
Memleket gibiydi aþkým,
sonra satýldýk
Ve siz..
pardon aðýz alýþkanlýðý
saygýmdan diyemiyorum;
sen...
oldu iþte
Sen!
Þiir, Yorum : Funda Mavi
[ ÞÝRÝN KELEBEK ]