Oysa nede hayat doluydum küçüklüðümde...
Evimizin en haylaz,
birde þýmarýðýydým...
Bir dediðimi ikiletmeyen sevenlerle doluydu dünyam....
Küçücük tü ama;
(u)mutluyduk...
(U)Mutluydum...
Sonra evi terkettim...
Valizimi atýp karanlýk bir köþeye,
sesimin,
gýrtlaðýmýn yettiðince aðladým...!
Hayat yormuþtu erkenden bizi...
Ve çekilmiyordu da yürekte yar’ yarasý varken,
ne eþ,
ne dost,
nede ata...
Kimi zaman dolaptan çýkan soðuk suyun doldurulduðu,
çatlamýþ bir bardak gibi hissediyordum kendimi...
Birileri ellerinde þiþeler,
sanki ortamdan ayýrmak istercesine taþýrmaya çalýþtýlar beni....
Zararsýzdým...
Kimsesiz,
Bi çare...
Ve ne kadar yakabilirdim ki sizi,
gazý tükenmiþ bir çakmaðýn sigarayý yakamayacaðý gibi....
Burasý yaþanmazlýklar ülkesi.
Burasý uçurum...
Burasý hayallerim,
düþlerim,
çocukluðum...
Ve beni suçlayan siz...!
Sorgusuzca yargýlayan,
kýnayan,
ahkam kesen,
tutmak yerine bir tekmede ben atarmýyým diye sýrada bekleyen...!
Þimdi ayný sokakta,
elimde valizim,
yüreðimde kýrýlganlýklarým,
dilimde çocuk iken ettiðimiz zararsýz bir küfrüm...
Bekliyorum...!
Hanginiz ilk vurgunu nu yapacak diye,
çürümüþ cesedim üzerinden...!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.