Ne bastýðým kaldýrým taþýsýn,
nede yatacaðým kara toprak...
Kimbilir;
bir sohbahar akþamýnda düþeceksin penceremin pervazýna,
dalýndan rüzðarla zoraki koparýlmýþ,
savrulmuþ bir yaprak...
Ve artýk ne þehrim’sin nede memleketim...
Söküp attýðýmdan bu yana düþ düþkünü mavi gözlü çocuðu içimden...
Ne aldýðým nefes’sin, nede saydýðým gün...
Gurbet’im bildiðim gözlerinde taþýnalý bi hayli zaman oldu bak,
ve sen hiç düþünme;
çýkar;
sen / ben / bizden kalan ne varsa,
yýk yak...
Hiç bir yol geçmiyor kýyýlarýndan.
Kayýpsýn. ,
Ve haritamýn yýrtýk tarafýndasýn...
Fazlasýyla ödedim faturasýný tarafýma kestiðin tüm bedelleri...
Ýstemem.!
Üstü de sende kalsýn.!
Ve ben artýk gidiyorum...
Nereye olursa...
Elimde biletim,
omzumda paltom...
Ýçimde tarifsiz bir hüzün...
Adresin de olmaz artýk gözlerin ,
gözlerime...
Söküp aldým bir bir Ýstanbul’dan,
adýna ne düþürmüþsem sokaklarýndan...
Artýk ne memleketimsin,
Nede kent’im...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.