Erken yaþadýðým ne varsa yitirdiðim bu hayatta,
susmaktan yorulduðum akreple yelkovanýn seviþtiði,
cinnet kokan gece yarýlarýmda yarým kalýyorum...
Ve biliyormusun;
diri’lerden korktuðum kadar ölülerden korkmuyorum da artýk.!
Ölü mezarýnda yaþadýklarýnýn hesabýnda,
Ya diri’ler ???
Utansýn yaralarýma ahmakca bastýran dost bilinen,
Utansýn yüze gülen,
Utansýn sýrtta bir hancer daha saplayan,
Utansýn düþtügüm yerden el uzatmasý gerekirken,
bir çelme daha ayaklarýma takan...
Ýçimde öldürülecek bir aný dahi bulamýyorum,
içimin mavi gözlü çocuðu kanýyor,
varmý gören, duyan , bilen,
nicedir hali/m...
Kime el uzattýysam kýrýldý bileklerimden,
Kime can dediysem can’ýmý yakmak için düþüþümü izledi...
Sancagýmdan yaralandým,
tamamlanmayan bir yarým’ým...
Mayýnlar döþenmiþ sevda ya açýlan yollarýma,
kelepçeler vurulmuþ uzatamadýðým kollarýma,
cümlelerim artýk insanlarý taþýmaktan yorgun düþtü...
Yaralarýmý sarýp,
acýlarýmý unutup özgürce mavilerde uçmayý deniyorum bir kuþ olup,
sapanlarýyla kanatlarýmý kýrýyorlar,
vuruyorlar,
düþüyorum...
Kendi yollarýma kendi ellerimle mayýnlar döþüyorum,
gri bir kentte boynumdan geçiriyorum yaðlý ilmeði,
felç oluyor duygularým,
kötürüm’üm...
Tutmuyor ne ellerim,
nede bileklerim...
Avuçlarýma býrakýlan onca ayrýlýk,
yüreðimin dibinde kocaman bir sýyrýk,
akabinde gidenler,
gelenler...
Gelen gidenden ne kalmýþsa el degiþtirir misali,
kaldýðý yerden devam etme çabasýnda...
Sözler ayný,
sitemler keza,
beklentiler söz birliði etmiþcesine,
bire bir...
Ellerimin öksüz kalýþlýðýndan olsa gerek,
hep bir el uzatma savaþý,
kale’yi içten feth’etme gayreti...
Oysa bilmezlerki;
Öksüzlüðüm ellerimden çekileli yýllar oldu,
týpký muharebe’den yenik düþen nefer ler misali...
Eksik yaným’dan o kadar darp edildim ki,
inanç/sýzým...
Neyi denemiþsem tamamlamak adýna,
eksiliyorum...
Dizlerimden yýkýlýyorum omuzlarýma deðin,
yerle bir’im...
Yýkýk,
dökük,
darmaduman...
Ve artýk dilimede hükmüm kalmadý,týpký el’im...
Ne zaman canýmý can bilip,
can verdiklerim düþünce aklýma,
acýlarým dilime baský’da...
Dilim kendime hükmetmekte...
Elimde kalem,
dilim sövmelerde...
Canýmý ne kadar acýtan ,
kýran, üzen ,
aldatan varsa...
Soyundan sopuna dek...!
Bana en büyük tehdit,
beni herþeyden fazla deðerlendirecek,
sevecek,
sayacak,
kurtuluþum olmayý kendine görev edinecek bir insan evladýnýn,
karþýma çýkmasý oluyor...
Cümlelerimi sürüyorum namluma,
kendimi arýyorum satýr aralarýnda...
Asla yitirmediðim,
kazanamadýklarýmla...
Küsüþlerim barýþa meyilli,
hani gel dese,
dizlerimi yerden toparlayýp koþmayý denemek isterdim...
Kan izlerim yaðmurla karýþýk yaðardý þehrim Ýstanbul’uma...
Zamandan seyyahlýk dilenip,
teninde son kez dolaþmak adýna...
Olmuyor...
Asýyorum dünden önce,
yarýndan sonra,
Adýna yazýp çizdiðim ne var yoksa artýk...
Ve ýslanmýyorum da yaðmurlarýnda gözyaðýþlarýmýn...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.