Ýyiyim ben... Berbat lýktan biraz daha iyiyim... Kalabalýk bir þehrin yalnzýlýðý ile bilinen kuytusunda yürüyorum... Görmüyorum hiç kimseyi... Hiç bir þey’i... Bakmýyorum da trafik ýþýklarýna, takýlmýyorum... Asfalt’a kendimi býrakýveriyorum öylece... Korna sesleri, biraz küfür... Ardýmdan yaptýklarý bu insanlarýn... Ve cevabýmý az çok tahmin edersin... Kýsasâ kýsas... Ýyiyim ben... Gerçekten iyiyim... Biraz yýkýk gibi, biraz döküldü saçlarým, biraz vasat bir hayat iþte... Nadas’a býrakýlmýþ bir suskunluk, fikrimin her köþesinde... Tüm hayallerimde hasat vaktin de... Ýyiyim dedim kadýn.! Ýyiyim iþte.! Seni öldürdüm öldüreli taa içimde, Tüm dünyamýn, düþlerimin, içimde ki büyüttüðüm çocuðun katiliyim... Sosyal Medyada Paylaşın:
rafet42 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.