Durmadan haykýrýrdýn ya;
’’Seni Seviyorum’’ diye...
Gülüyorumdum o an’ki haline...
Kýzýyordun; lakin neden gülüþümün sebebini öðrenmeden...
Ardý sýra küsüþlerin yol alýyor ruhumun en iþlek caddelerinde...
Dolaþýyorum ellerim ceplerimde,
cebimde senden kalma ucu yanýk matematik defterinden alalade kopartýlmýþ,
karelerine yazdýðýn ayrýlýk sözlerinin olduðu kaðýt...
’’Senle anlaþamýyoruz, sen çok sevmiyorsun diye baþlayan,
sonu ’’Seni aldattým’’ la biten...’’
Haklýsýn...
Ben sen gibi ulu orta haykýramadým ne çok sevdiðimi,
yada aldattýðýmý...
Ben an’ý yaþadým senle an be an...
Ve içimden yaþadým seni hep,anýlarýmla,anlýk larýmla, hatýralarýmla...
Hatýrlarmýsýn ?
Bir sohbahar gecesiydi,
sanýrým aylardan Eylül, günlerden Cuma idi...
Annenden binbir yalan dolanla seni almýþtým,
köþe baþý nöbetlerimi tuttuðum, erðuvanlý sokak’taki 34 kapý numaralý,
2 göz odalý evinizden...
Ve sonra haram bildiðim ellerinden tutmaya utana sýkýla zoraki tutmuþ,
karanlýkta gözden kaybolmuþtuk...
Hava sertti, ve sen üþüyordun...
Daha bi sýký sarýldýn ellerimin ter’ ine... Az ilerideki çay bahcesine oturmuþ,
iþlemeleriyle göz dolduran bir semaver çay istemiþtik...
Ýlk bardaðýmý senin ellerinden içmek ne de hoþ gelmiþti sevgili...
Ordan burdan sohbet ediyorduk, fakat gözlerim gözlerine tutsaklýktan olacak’ki,
neden sonra titremeye baþladýðýný gördüm...
Beni affet sevgili... Üþümemeliydin sen...
Yüreðimle sarmalýydým üþüyen yanlarýný... Emanetimdin sen... Yüreðimin...
Sonra yeniden titremeye baþlýyorsun...
Palto mu çýkarýp sarýyorum, ýsýtýyorum seni yine...
Ve eve dönüþ sevgili...
Sað salim...Aradan aylar, yýllar geçti bak...
Ben sen’in kokun,nefes’in sen dokundun diye,
yýllardýr ayný adam ve ayný palto ile...
Ve
Bak þu anda da hala ayný paltom var üzerimde...
Akþamlarý serin oluyor bu Þehrim Ýstanbul...
Ben hep bu paltoyla çýkýyorum...
Eminönü,taksim,beyoðlu’na...
Ben hep bu paltoyla…
Ben hep benim sevgili…
Ya sen ???
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.