Ýnsan küçülünce hayalleri büyürmü ??
Bi an etrafýma bakýyorum, ne kadar’da alçalmýþým severken...
Tüm dünyanýn yükü omuzlarýmda misali, sýrtýmda sevdamdan kalma bir kambur’luk,
ayaklarým yalýn’ayak...
Heybemdeki son sevgi kýrýntýlarýnýda martýlara atýyorum,
yüreðimde hafif ve inceden bir kýrýlganlýk...
Sonra bir balýk oluyorum,marmaranýn serin derya’sýnda...
Haliç’in pis kokan sularýndan, boðaz’a dogru gidiyorum...
Etrafýmda binlerce oltadan sýyrýlýp, gögün en maviyle buluþtugu yere dogru...
Yar’im kokuyor umman’lar artýk bana...
Sonra,
sonra yeþilliklerle kaplý minik bir adaya ulaþýyorum...
Ateþ oluyorum, har har yanan,kavrulan...
Kimse yaklaþamýyor,belli’ki yanmaktan korkuyorlar...
Ya ben ?
Ben ömrümce yanmadýmmý ? Kim ateþime bir bardak suyla tenezzül buyurdu ?
Birden kuyruklu þeytan uçurtma oluveriyorum, eþsiz maviliklerde süzülen...
Gri kentlerin siyah gözlü küçük bir çocuðun ellerinde...
Gökyüzüne süzüle süzüle uçuyorum, sýký sýký iplerimden tutuyor...
Belki elimden kaçýrýrým diye...
Özgürdüm mavilerde... Tek tutanagým sýmsýký tutulan bir ip’e baglýydým...
Ve koparýyorum iplerimi, ardýmdan masum ca bakan gözü yaþlý siyah gözlü çocuga raðmen...
Uçsuz bucaksýz günbatýmýna dogru ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.