ŞAİR RUHU

sevginin közünden, közün özünden
sýzdý damla damla ruhu þairin;
kârlý çýkamadý ne melek, ne cin
onu sahiplenmek gürültüsünden.

güneþin ýþýðý, suyun nefesi,
yaðmurun damlasý gibiydi bu ruh;
gönül hýrsýzýydý -sevecen ve þuh-
bir afetti suçu çaðýran sesi.

mavi mavi ise, ondan maviydi,
onunla gönendi gök de, deniz de;
el olup gezdiyse bir derin gizde
elin izini de tek o giz bildi.

kuþlar gibi özgür, bahar gibi þýk,
yellerle yollardý duygularýný;
ne dünü tanýrdý, ne de yarýný,
an’a yapýþýktý – týpký sarmaþýk.

þair koþtururken þiir peþinde,
ilk oydu daðlanan, seven, kýrýlan…
hep onundu ilk yarada o ilk kan
ve ilk ýþýk, utku daðý baþýnda.

hapiste yanýnda yattý þairin,
ekmeðinin umut katýðý oldu.
en uzak ereðe en kýsa yoldu
ve bir bekleyiþti sonsuza deðin.

kavgayla kavgalý, âþýktý aþka
en çok bilinendi her bilinmezden,
kimseye minneti yoktur bu yüzden
bir þair ruhunun þairden baþka.


Sosyal Medyada Paylaşın: