TÜRKİYE

-Yýllardýr benimle lokmasýný cömertçe bölüþen yüce gönüllü Türk ulusuna en derin sevgilerle-

kim demiþ ki salt sende doðan, senden olan sevmeliymiþ seni?
kim demiþ ki yabancýymýþ, yalancýymýþ tüm dýþardan gelenler?
kimmiþ o sahiplenmek isteyenler bencilce senin yüce geçmiþini,
kimmiþ o gelenlerin senin olduklarýný gerçekten bilmeyenler?
onlar nerden bilsin o meriç’leri, vardar’larý, tuna’larý geçenleri,
niðbolu’da doðan bey’i, varna’daki hengâmeyi bilmez ki onlar,
onlar nerden bilsin ki benim için kanlý bir yaraydý hep tanyeri,
can evimin ta içinde, utancýn bilincinde, yas tuttu hep þipka’lar.
hesap benden soruldu, türkiye ve türklük adýna, hem ne hesap!
hem ne nefret! hem ne öç! ki söyleyemem, varsýn tarih söylesin.
zor günlerimde sendin hep: tek sýðýnak, tek tapýnak, tek mihrap.
evet, zulümler sevdirdi seni bana, onlar öðretti kimsin ve nesin.
tüm bunlarý sen bilirsin,
bileceksin, bilmelisin,
çünkü sen bir türkiye’sin!

nasýl unuturum unutturulmak istendiðim o unutulmaz yýllarý,
nasýl unuturum yittiðini atalar topraðýnýn ayaklarým altýndan?
uçuþurken üzerinde çýðlýk çýðlýða kapkaranlýk leþ kargalarý
içinin daðlandýðýný, cehennemde yandýðýný nasýl unutur insan?
nasýl unuturum o korkunç küçülüþümü büyürken yalnýzlýðým,
ilgisizliðini washington’un ve susmasýný moskova’nýn ýsrarla?
kara kangren kararlýlýðýyla kaplarken kararmýþ kalpleri yýkým
“burasý türkiye’nin sesi” yayýlýrdý güm güm kýþ sonrasý baharla,
çatýrdardý ve çatlardý sanki yavaþ yavaþ korkunun buzdaðlarý
inanýlmaz ve dayanýlmaz balyozlarý altýnda ezip geçen bu sesin.
baktým ki, deprem olmuþ ve son bulmuþ zulmün tüm tuzaklarý,
baktým ki, ‘gel’ diyerek kucak açmýþ, orda kapýkule önündesin
sen ki sözünün erisin,
yumruðundur senin sesin
zor gün dostu türkiye’sin!

týrnaksýz parmaklarla (zalimlerin çektiði) fidan diktim kýrlarýna,
dudaksýz aðzýmla (zebanilerin yaktýðý) þükrettim günde beþ kez.
gözsüzdüm gözüm oldun, dilsizdim dilim oldun, þarkýlarýna
katabildimse sesimi, ne mutlu bana, baþkaca ihsan gerekmez.
ne mutlu bana ki, her yapraðýnda terim, topraðýnda erim var,
denizlerinde tuzum, karlý daðlarýnda izim var, ne mutlu bana!
soðuk bir konuk gibi durup hazýrcýlýk yapmadým bugüne kadar,
ilkönce bir þeyler sundum ve yüz akýyla oturdum hep sofrana.
þerefini þerefim bildim öteden beri, hem en yüce ve en derin,
ve istedim ki, hep minnet nakýþýyla bezensin gönül gergefim.
bir gün dönsem de geriye (ki yurdumdur), yaþarmasýn gözlerin,
bil ki ay’ýnýn ve yýldýzýnýn aydýnlýðýyla dopdolu olacak içim,
çünkü kardeþ evim sensin,
sýðýnak, siper ve kale’msin,
dert ortaðým türkiye’msin!

Sosyal Medyada Paylaşın: