DEPREM

noel baba sahiciydi ve tatlýydý horoz þekeri kadar
ciddi dudaklarýn gayri ciddi öyküleri. çalýntý kâðýtlara
dökülürdü geceleri gökyüzü yýldýz yýldýz.
anneler hep kaygýya gebe, babalar hep gurbette tutsak.
korsan korkusundan kararýrdý leðen denizinde yüzen
karton kayýklarýmýz.

abilerin eskileri büyüktü küçük bedenlerimize
ve küçüldükçe ekmek, büyüyordu açlýðýn silueti
(‘siluet’e o zaman yatmýyordu aklýmýz).
týrnaklarýmýzýn hançerleþmesi, azmasý ellerimizin
sanki çoðaltýyordu bizde bizi, aynalara sýðmýyordu
hýrçýn býyýklarýmýz.

oysa, bilinmeyen bir yerde, bilinen o gizli perde
arkasýnda meþum bir kulak yorulmadan dinlerdi
ve mimlerdi bir göz nefesleri aralýksýz.
alaca ikindiler týrmanýrken sarmaþýklar örneði
vicdan vitrinlerine, hep bir seste konuþurdu coþkuyla
sarhoþ ayýklarýmýz.

tam erkekliðe soyunacaktýk ki aymazlýk çukurunda
çürüyüp kokuþuverdi en insancýl yanýmýz. azarlarla
azar azar nasýrlaþtý kulaklarýmýz.
depremi hiç kimse beklemezdi. uyutulmuþtu sismograflar.
duyarsýzdý arýtýcý yoksunu ellerimiz. ve birdenbire topraktan
koptu ayaklarýmýz.

pes etmek ne kolaymýþ, ne hoþmuþ yýkanmak iki yüzlü
sularda. yüzlerimizi hep o sularda býrakýp býrakýp kaçtýk.
orda kaldý sandýk günah artýklarýmýz.
geçtik elbet geçmesine ötesine korkulu fay hattýnýn, ama
bir araya gelince hayretle fark ettik ki: çoðumuz korkak,
yaltakmýþ taptýklarýmýz.

Sosyal Medyada Paylaşın: