YAFTA

görmesine gördüm de sessizce gidiþini,
koþamadým yükünden gurur prangalarýmýn;
döner, dedim, piþmanlýk sýnavlarýndan yýlgýn,
sýrlý bir hazine gibi dökmek için içini.
gelir, dedim, sarýnca gönül yaralarýný,
kýrgýnlýk günlerini unutur, gelir dedim,
bekledim – elimde gül dizlerimde köpeðim…
bekledim küskün zilin sýk sýk çalmalarýný.
ruhuma yaðmur gibi yaðsa bile karanlýk,
boðulsam da bilinmez bir uçurum dibinde,
umudumun kandili pes etmedi yine de –
perdelerim çekikti, penceremse aralýk,
yüzünün aydýnlýðý yansýr diye aniden,
sesin duyulur diye içli, kýrýlgan, kývrak...
nefesin gelir diye sihir gibi sýzarak
yaþanmamýþ bir aþkýn bakir göðüslerinden.
ama kýskanç gecenin çatlamýþ ar damarý,
karanlýk aðlarýný pervasýzca örüyor;
býraktýðýn izleri seçebilmen bile zor,
bulman hiç mümkün deðil bana gelen yollarý.
ya ben sana koþarsam boþanmýþ bir at gibi,
çiðneryerek öfkeyle ayrýlýk denen devi;
geceyi tutuþturursa nefesimin alevi,
adýma bir ‘kundakçý’ yaftasý eklenir mi?

Sosyal Medyada Paylaşın: