Kurtuluş (Rettung)

Sevgilim beni aldattý, güya
Beni neþeye düþman etti;
Hemen koþtum akan suya,
Ve su önümden aktý gitti.

Dikildim kaldým çaresiz, suskun,
Kafam þiþti, sanki sarhoþum;
Düþe yazdým nehre, vurgun,
Dünya takýldý bana, malum.

Bir an birþey duydum, çaðýrýyordu-
O tarafa ardýmý dönmüþtüm-
Bir sescik, hayran olasý ötüm:
’Dikkat et kendine, derindir su.’

Tüm kanýmdan birþey sýzdý birden,
Gördüm ki, çok þirin bir kýzdý;
Sordum: Adýn ne? ’Sukýzý! ’
Ah güzel Sukýzý! Ýyisin sen.

Beni ecelden beri tutarsýn,
Sana ebedi canýmý minnettarým;
Yalnýz bu bence azdýr sanýrým,
Artýk hayatýmýn da bahtýsýn!

Ona sefaletimi þikayet ettim sonra;
Gözlerini kapattý bir hayli hoþ;
Öptüm onu, oda beni mayhoþ,
Ve - bir daha mý, Ölmek asla.


© Çeviri: Musa AKSOY

Sosyal Medyada Paylaşın: