GÜZDE UNUTULMUŞ

Saat yedi buçuðuydu güzün
Ve ben bekliyordum
Kimi beklediðim önemli deðil.
Günler, saatler, dakikalar
Býktýlar benle olmaktan
Çekip gittiler azar azar
Kaldým ortada, tek baþýma

Kala kala kumla kaldým
Günlerin kumuyla, suyla
Bir haftanýn artýklarýyla kaldým
Vurulmuþ ve hüzünlü

Ne var, dediler bana Paris’in yapraklarý
Kimi bekliyorsun?
Kaç kez burun kývýrdýlar bana
Önce ýþýk, çekip giden
Sonra kediler, köpekler, jandarmalar

Kalakaldým tek baþýma
Yalnýz bir at gibi
Otlarýn üstünde ne gece, ne gündüz
Sadece kýþýn tuzu

Öyle kimsesiz kaldým ki
Öyle bomboþ
Yapraklar aðladýlar bana
Sonra, týpký bir gözyaþý gibi
Düþtüler son yapraklar
Ne önceleri, ne de sonra
Hiç böyle yalnýz kalmamýþtým
Bu kadar
Ve kimi beklerken olmuþtu
Hiç mi hiç hatýrlamam.

Saçma ama bu böyle
Bir çýrpýda oldu bunlar
Apansýz bir yalnýzlýk
Belirip yolda kaybolan
Ve ansýzýn kendi gölgesi gibi
Sonsuz bayraðýna doðru koþan.

Çekip gittim, durmadým
Bu çýlgýn sokaðýn kýyýsýndan
Usul usul, basarak ayak uçlarýma
Sanki geceden kaçýyor gibiydim
Ya da karanlýk, kükreyen taþlardan

Bu anlattýklarým hiçbir þey deðil
Ama baþýma geldi bütün bunlar
Birini beklerken, bilmediðim
Bir zamanlar.

Sosyal Medyada Paylaşın: