SEN GİTME TELAŞINDA, BENSE...
Gitme sevgilim, gitme
Gidersen, bil ki ölürüm!
Önce göçebe hayaller karþýlar beni
sonra ýlýk bir yaz yaðmuru gibi
yanaklarýmdan süzülür damlalar…
‘Aðlama gözlerim’ desem de
durduk yere akýtýr yaþlarýný…
Oysa matemimi ne gören vardýr
ne de duyan…
Her doðan güne sevinirken seninle
þimdi katran karasý gecelerdir beni bekleyen.
Gözlerim seni ararken karanlýklarda
gölge olur, düþersin bedenime…
Ýþte o an, sensizliðe inat
her sevdanýn þakaðýna silah dayarým.
Ama titrer ellerim, gitmez tetiðe
kýyamam sevdaya ve sevdalýlara…
Neden hep gitmek, bu gitme telaþlarý neden?
‘Kal’ desem,
sözüm seni bekleyenlerden aðýr basar mý?
Gitme sevgilim
Gidersen, bil ki ölürüm!
Gözlerimin ufkundan uzaklaþýrsan,
sesiz çýðlýklarýmý kim duyar söyle?
Son bir þey daha…
‘evet’ ise cevabýn, arkana bile bakma… çek git dilediðin yere
‘aþkýmdan hiç iz kalmadý mý sende?’
Sus… konuþma, verme cevabýný istemiyorum.
Gitme sevgili… gitme…
ELÝF EYLEM
28.09.2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.