SUSTUM... OYSA SÖYLENECEK NE ÇOK ŞEY VARDI

Dipsiz kuyularda býrakýp gittin…

Haykýrmak vardý ardýndan,

terk edilmiþliðe isyan etmek,

etekteki taþlarý bir bir dökmek

ve sonra aðzýma geleni söylemek gidiþine…

SUSTUM…

Oysa söylenecek ne çok þey vardý…



Hani düðümlenir ya insanýn boðazýna kelimeler,

hani anlatmak istersin de sözler tükenir

öyle çaresiz, öyle suskun…

Biliyorum

þimdi ne söylesem anlamsýz gidiþine…

Yolun sonunda bir ben;

Sana aþýk, sana tutkun…

Canýmý acýtýrken yokluðun…

SUSTUM…

Oysa söylenecek ne çok þey vardý…



Ürkek ve çekingen bir çocuk gibi

bez bebeðimle saklanýp bir köþeye

hiç ses çýkarmadan öylece bekledim seni

Oysa gezdiðin her sokaðýn kaldýrýmýnda

dolanmalýydým ayaklarýna bir taþ misali

Sonra çýkýp da karþýna

gözlerinin taa içine bakýp

’sadece sana sevdalý bu yürek’ demek vardý…

SUSTUM…

Oysa söylenecek ne çok þey vardý…



Biliyorum dönmeyeceksin…

Sana uzanan ellerim hep boþluða,

hep yalnýzlýða dolanacak…

Ve biliyor musun böyle hayalini kurmak da güzel

yokluðuna sarýlýp

Oysa çarem,

umudum,

yarýnýmdýn…

Bundan sonra ne zaman konuþmak istesem

dudaklarýma bir mühür gibi konacaksýn…

Sevdamý en çok anlatmak istediðim suskunluðumsun artýk…

BEN DE SUSTUM…

Oysa söylenecek ne çok þey vardý…


ELÝF EYLEM

17.03.2007
Sosyal Medyada Paylaşın: