TREN

çýkarak bir gardan çýðlýk çýðlýða
son hýzla koþuyor bir sonrakine.
yolcularýn hepsi farklý olsa da,
epey benziyorlar birbirlerine.

birisi gurbete gidiyor belki,
belki sýlasýna dönüyor biri;
öteki bir hapis kaçaðý belli,
kuþkuyla bakýyor ürkek gözleri.

pencere boyunda o küs gariban
kiralýk evden mi kovuldu acep?
yeni mezun olmuþ yandaki oðlan,
gülücük saçýyor baþýndaki kep.

yýðýn yýðýn insan – birer bilmece,
yýðýn yýðýn yazgý – karmakarýþýk:
kimi gark olurken sonsuz sevince,
kiminin dünyasý temelden yýkýk.

hava yaðmurlu mu, yoksa güneþli,
bora mý baþladý, ardýndan dolu?
trenin raylarý da, hýzý da belli,
asla deðiþmezdir trenin bu yolu.

bir gardan binenler bir yere gider
inenleri bekleyenler var mýdýr?
bu tren ki hep böyle, müthiþ derbeder,
yolculuðu sonsuzluða kadardýr.

yýllardýr onun yolcusuyum ben
yakýndan gördüm hep seferlerini.
yaþama ne de çok benziyor bu tren –
ne bineni belli, ne de ineni.

Sosyal Medyada Paylaşın: