RÜZGÂRLARIN KÜSTÜRDÜĞÜ YAPRAKLAR

“balkan daðlarýnda þafak sökerken
bir sabah usul usul yola çýkmýþlar
anyurda doðru göçmen kafileleri”
Attilâ ÝLHAN

onlar,
yüzyýllarý omuzlamýþ
hasta bir çýnarýn bitkin dallarý,
yýldýrýmlarda yanmýþ,
yaðmurlarda yýkanmýþ.
gözü dönmüþ rüzgârlarýn önünde
kuþ tüyleri örneði
savrulmuþ yapraklarý.

onlar,
çaðlara diz çöktürmüþ
bir kavmin torunlarý;
bugün ne gözlerinde kývanç,
ne yarýnlara inanç var.
dönüyorlar yýðýn yýðýn, perperiþan
bozgun sonrasý bir ordu gibi,
delik deþik onurlarý.

onlar,
ölüm kamplarýnda zulümle beslendiler,
giydiler giysi diye en vahþi korkularý.
her biri kendi kendinin yabancýsý,
içlerinde yer acýsý, yâr acýsý, ýrz acýsý,
sürü sürü sürüldüler, süründüler;
ölümün buz nefesiyle dolu hep
pusarýk uykularý.

onlar,
öz çarmýhýný taþýyanlar beraberinde,
hallerinden belki tanrý da utanýyor.
yangýn yerleri tütüyor yüreklerinde
yürekleri avuç avuç kor.

onlarý anlamak da,
anlatmak da zor.

Sosyal Medyada Paylaşın: