MEKTUP

komþum kýzý mektup yazmýþ yurdumdan,
gönlünün sesini mektuba koymuþ.
usanmýþ da ayrýlýðýn derdinden
yorgun nefesini mektuba koymuþ.

diz üstünde yazmýþ, ay ýþýðýnda,
ortak evimizin dost eþiðinde,
çýnlarken ruhunun sarmaþýðýnda
aþkýn bestesini mektuba koymuþ.

kime yýksýn ayrýlýðýn suçunu?
aðlayarak aya dökmüþ içini,
makaslayýp saçlarýnýn ucunu
altýn destesini mektuba koymuþ.

diyor: “sensiz buraya bir hal oldu,
gülüm soldu, bülbülüm de lal oldu,
komþun kýzý kuruyan bir dal oldu.”
dalýn gölgesini mektuba koymuþ.

soruyor: “orada hallerin nice?
aklým seninledir hep gündüz gece.”
hasreti söndürmek için gizlice
umut çeþmesini mektuba koymuþ.

kalem edip zülüfünün telini
dizip dökmüþ yüreðinden geleni.
bir kez olsun dünya gözüyle beni
görmek hevesini mektuba koymuþ.

özlem yüklü bir zincirle boynunda
“pes edemem, diyor, ben bu oyunda.”
nokta diye sözlerinin sonunda
candan busesini mektuba koymuþ.


Sosyal Medyada Paylaşın: