KABULLENDİM...

Kabullendim sevgilim,
bensiz buralardan gidiþini
ve bir de yaralý kalbimden gidiþini...
haklýydýn sen.
olmazdý bu iki kalpte huzur.
belkide bu gidiþindi doðru olan
ömürboyu bizimle olacak bu acýyý
hissedecektik beynimizde ve içimizde.
peki ya sevgilim ya piþman olursak?
böyle severek vazgeçerken yarýnlarýmýzdan...
ya ayrý kaldýðýmýz yýllar
bir gün yapýþýrsa yakamýza...?
ne hesap verirsin onlara?
yoksa sende susar mýsýn?
benim gibi...
anlatýr mýsýn piþmanlýðýný onlara?
ve sende döker misin bir kaðýda
o hiç bitmeyen keþkelerini...

gittin sevgilim
dönüþü yok artýk
kabullendim sevgilim.
seninleyken öðrendim kabullenmeyi
ertelemelerini kabullendim,
sabýrsýzlýðýný kabullendim.
sus dediðinde...
sessizliði kabullendim,
beklemeyi kabullendim.
ve þimdi sevgilim
gidiþini kabullendim.
her zaman bir umut vardý ya
umut yok sevgilim
umutsuzluðu kabullendim.
sen mutlu ol diye
sensizliði kabullendim.
yorgun yüreðime laf anlatýrken
sessizliði kabullendim.
sensizken gözyaþlarýný,
yalnýzken renksiz yarýnlarýmý...
Sosyal Medyada Paylaşın: