Lara

gece çökerken
sabah yýldýzlarý kayýyor avuçlarýmdan
ki dilimden son kez düþmüyor adýn

lara…

toplayamýyorsun gözlerinden düþen su perilerini
sýradan bir sabaha uyanýrken
kesif bir koyuluk kaplýyor ruhunu
acýnýn kokusunu duydukça yataðýnda

ve düþtükçe dizlerinin üzerine bir kent yanýyor
kaybettiðin aþkýna



hesapsýz dövünmelerin çýkarsýz umutlar için
oysa sevda dediðin
aþk dediðin
sadece bir romanda okuduðun



kasvetli gecelerin boðan bekleyiþlerinde
vuslata yetiþmek için kaçýrdýðýn trenler
hüzün asýyor odanýn soðuk duvarlarýna



acý bir keman inlemesi oluyor yakarýþlarýn
göðsünde beslediðin þefkatli sözlerin duyulmuyorken
bir güvercin yanýyor avuçlarýnda
ruhun
kayýp çukurlarda



yýllarý silmek istiyorsun sözlerinden
ve de gözlerinden
nisan yaðmuru kokan saçlarýný tarayýp
tel tel ayrýlýþlar biriktiriyorsun ellerinde



yüreðin parçalanmaya yüz tutmuþ köhne bir meyhane
meyleþtikçe acýnýn kollarýnda
yýldýzlar düþüyor gök yüzünden iç okyanuslarýna
esrik yaþlar
kýrýk yaþanmýþlýklar topluyorsun heybende





aynalar sana düþman lara
kendinle yüzleþmekten korkarken
þehrin dört bir yanýný kaplayan
koyu bir sis içindeki hüzün gibi aðýrsýn
bir martý kanadýndaki tüy kadar hafif
ve u/mutlu olabilirsin…



kanatlarýna dokunmaktan vazgeçme kuþlarýn
dudaklarýn bana kalsýn...



Harun PEHLÝVANOÐLU

yirmi altý þubat iki bin dokuz
Sosyal Medyada Paylaşın: