(iyi bak gözlerimin içine, bir kelebeðin son nefesini verdiðini göreceksin…)
gözlerine mil çekilircesine izlersin gidiþini
kapýdan çýkýþýný
bir trene biniþini
veya bir uçaðýn havalanýþýný
kalbine atýlan misket bombalarýnýn eþliðinde kapanýr o zindan kapý
ezilirsin kendi hiç’liðine
acýyý tarif etmeyi mümkün kýlacak sözcükler ararsýn
hafiflesin diye var gücünle allý þanlý sövgüler dizersin
hayat öðretir;
söksen de yuvalarýndan gözlerini hiçbir þeyin deðiþmeyeceðini...
kanýn çekilir gibi alýþýrsýn zamanýn akma(ma)sýna
acýnýn dibinde
közlerin üzerinde yürüye yürüye
eskitirsin elinde kalanlarý ...ne kalmýþsa iþte!
þarap tadý vermeye baþlarsýn baþkalarýnýn dudaklarýna
cennet tadýný vereni kaçýrmýþken avuçlarýnýn arasýndan
yanarsýn, kanatýrsýn yorulmadan içini gecelerce
çünkü hayat, olmasý gerekeni yaþatýr insana...
zaman ve mekan kavramýný kaybetmiþken çoktan
bir baþka yere
baþka bir ülkeye göçer ruhun
aklýn
hayallerin
sevinçlerin
hüzünlerin
öðrenmiþsindir;
“her yer tanýdýðýn insanlar kadar güzeldir…”
hiçbir yer deðil aslýnda ait olduðun yer, bunadýr isyanýn
isyanýn! suya batýp kaybolan o kaðýt gemin yüzünden, çaðlarsýn...
Harun PEHLÝVANOÐLU
Mart 2012
“her yer tanýdýðýn insanlar kadar güzeldir…” I Am Number Four - 2011