Anne…
Ben senin küçük kýzýndým ya
Ufacýktým ya hani
Düþerdim ya bazen,
Acý içinde kalýrdý dizlerim ellerim
Sýzlardý o an etim kemiðim
Aðlardým.
Koþar kaldýrýrdýn ya sarýlýrdýn sonra
Dayanamazdýn gözyaþlarýma öperdin,
Sýyrýlan dizlerimi sarardýn ya Annem.
Hani masallar anlatýrdýn yýldýzsýz gecelerde,
Bitecek derdin hani yokluðu yokluklarýn.
O þefkat kucaðýnda uyuturken beni,
O buruk türkünü sessizce fýsýldardýn ya.
Daha bilmezdim hani,
Kaç köþe bucak olduðunu dünyanýn.
Anne...
Büyümedim ki,
Hala o küçük kýzýným,
Öyle bir düþtüm ki acýlarýn aðýna bu kez,
Say ki çakýrdikenler batýyor yüreðime,
Gelsene bir uzanýp tutsana ellerimden,
Bu kör kuyudan çýkarýp alsana bedenimi,
Yine sarýlýp silsene gözyaþlarýmý
Bu onmaz yaralarýma merhem sürsene annem.
Hadi yine dualar edelim seninle,
Bir gün dönecek deðil mi
Gidenler?
Baksana annem yine mi yýldýzsýz gökler.
O yüzden mi yüreðimden dökülmüþler,
Gözlerin niye yaþlý niye aðlýyorlar?
Sen de susmasan ya annem
Hep öyle acýyla bakmasan ya
Bu gerçeðe beni bir inandýrsan ya...
Hülya Lila BOZKURT
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.