Ne vakit sussam bu ulu orta yerde
Ellerimi teþhir eden bir üþüme
Yüreðimi titreten bir galeyan doðuyor
Seni ilmek ilmek bir düþe örerken
Üzüldüðünü, incindiðini ve küstüðünü.
Ey fani dünyanýn sonsuzluða açýlan güzidesi
Saçlarýna sürseydim ömrümü, ölümü bilir miydim?
Sen üzülme, sen küsme, sen incinme
Ben kimim ki senin yokluðuna düþeyim
Uzaðýna bölüneyim, suskunluðuna tükeneyim.
Ne var olmayý bildim, ne yok olmayý
Öðrenemedim senden, dünyaya kazýk çakarcasýna
Tutunmayý sevince
En hoyrat geceyi bir kibritle yoksunlukta yakarcasýna
Tutunmayý sesine
Gözü kara bir sevda, bir hayalde oysa
Hiçbir zaman, hiçbir þey olmamýþ gibi.
Sen üzülme,
Çiçeklerim solmaz benim ayazda.
Sen incinme,
Umudum bitmez benim siyahta.
Sen küsme,
Yüreðim susmaz benim uzakta.
Üzülme, incinme, küsme
Senden gayrýsý çiçeklenmez ruhumda.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.