Gül diyorlar, gülü incitmiþ bir düþün sonrasý
Topraðýnda nedir ki bu durgun su
Kökleri kalbini yýrtmýþ dilsiz bir zamanýn
Eski bir zamandý, yenik bir zaman
Sesin sýðýnaðýna düþmüþ kör bir amandý
Bir sabah vakti, ölümün utandýðý bir yataktý
Gülü incitmiþ bir ömrün sonrasý.
Aðaçlar ve þarkýlar bilir yaranýn
En aðýr tarafýný, en çýkýlmaz sokaðýný
Gül diyorlar, yapraðýnda gülüþleri inciterek
Kanatarak gözyaþýnýn masum yolculuðunu
Yeþile doymadý bu yüzden koynumdaki gövde
Kurudu utanç, ardýnda simsiyah bir orman hiçliði.
Kýrýlsa kemikleri ayrýlýðýn, gelir kaynar kanýmda
Caným incinmiþ, sözüm kesilmiþ, ömrüm hengame
Gül diyorlar, gülün adýný çýðlýða sürerek
Gem vuruldu sesine baharýn, tuzlu sular eþeledi týrnaklarým
Tenimde bir cehennem ýsýrýðý
Unutamadým demekten utanýr durur çocuk öfkem.
Gül diyorlar, gülemem,
Gül diyorlar, bu ellerle kimselere gül veremem.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.