KUŞLARIN VEDASI

Bir ölünün
toplanmýþ giysileri gibi
önümde yýðýlý ,
tüm dertlerim.
Onca gözyaþý ile
yýkanmýþ karþýmda þimdi
yarým kalan sözlerim.
Halýlar toplu,
perdeler çekili,
kaçýp gitmiþ uzaklara sevdiklerim.
Feryat edenlere karýþýyor
benden uzak,
bana yabancý emeklerim...

Sersemleþiyor
paslanmýþ bir sandalyede
dinlediðim masallar.
Kayboluyor
göklere sýðmayan
dolunayda büyüttüðüm hatýralar.
Gün sonunda yazýlýyor
kuþlarýn kanatlarýna,
konuþamadýðým acýlar,
Zamanla
görünüyor
uzaklara
saklanan odalar dolusu yaralar.

Veda etmek mi gerek
sakinliðin sinesinden semalara?
Suskunluk vadisinden
yankýlanýyor acýlar,
pamuklara sarýlý acýlara.
Kimse konuþmuyor bana
ve çarmýha gerili kulaklara,
Suskunluðun
kýrgýnlýðýný anlasalar yetiyor,
gözyaþlarýnda boðulanlara...

Tebessümler
birikmiþ, taþýyor zihnimde
ve yok oluyorlar þimdi,
Kaybedilen her ne varsa
bir kez daha kaybediliyor sanki...
Aynalarýn buðusu çoðaldýkça ,
ben de kayboluyorum belki.
Döndükçe
zamanýn pervaneleri
yýkýp geçiyor
bende kalan hediyeleri..

Ýsmim
yetmiyor artýk
beni,
benden uzaklarýn rüzgarýna anlatmaya.
Kalemler
kýrýlmýþ,
silinmiþ tüm yazýlar
ve saklandým susarken konuþmaya...
Dantellere
iþlediðim umutlarým sökülürken,
koþtum benden gidenleri anlamaya,
Ve sonra
ellerimde sökülmüþ yarýnlarým
ve ben geri döndük yeniden saklanmaya...


ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN

Sosyal Medyada Paylaşın: