BELKİ BİR MEŞE...
Sessiz bir düþün ortasýnda esir kalmýþ bedenler,
Yahut hakikat yolunu kaybetmiþ kýrýk kalemler,
Her birini tutsak etmiþ sayfalarca dilsiz defterler,
Seyredememiþ dinmeyen tufaný o kocaman gözler...
Edepten yaralanmýþ ,haya yoksunu beþerler,
Soruyorlar nasýldýr kuþlara benzeyen kimseler?
Zikredilmeyen gerçekleri topraða gömen yüzler,
Sönmeyen meþaleleri tek nefeste kurutmaya niyetliler!
Kuru bir gül yapraðýnda hatýralarýný arayan geceler...
Yakýlan kitaplarýn sayfalarýnda kül olduðunu söylerler.
Kum fýrtýnasýnda saklýydý doðan güneþi perdeleyenler.
Sonra daðýlan zerrelerde vücut buldu, yok olurken seneler...
Tavaný siyaha boyanmýþ uzun koridorlu eski evler,
Sonu görmeye çabalayan cepleri boþaltýlmýþ binler,
Kalpleri kördüðümde bekleyen nice sevgililer,
Meþe aðacýnýn dibinde ellerinde nakýþlý mendiller, bekleyecekler...
ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
ZSENADOĞANTEKİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.