GECE
Susmanýn alevleriyle yanan bir gece.
Gecenin örtüsünde bir söz,
Siyah simsiyah kendisi...
Kayýp gerçeklerin kýyýsýnda bir gece.
Aranan karanlýk bir sýr,
Çaresizlikten, kendisi çare olan…
Güneþe hasret zifiri bir gece.
Geceden korkan bir beþer.
Kendinden uzaklarda kayýp,
Kahýr yüklü, küskün biri…
Sükuta boyalý anlarý kovalayan bir gece.
Ezelden baþlayarak kaçýrýyor þimdileri.
Oysa ne mümkün yeþertmek,
Daðýlan saçlarý, sararmýþ benizleri…
Yalanlarýn sardýðý yaralarý izlerken bir gece,
Kabuk tutanlarý yolup atýyor sakince...
Ýnanmak mümkün deðil ki artýk,
Bunca doðru sanýlan gerçeðe…
Uzunca bir baðýrýþ ve külden bir gece
Duyulan koca bir hiç,
Tek bir nefes, tek bir toz zerresi...
Ve duymadý ne baþkasý ne de kendisi…
Hisler maðlup, hisler sefil…
Durmayýn haydi yürüyün;
Sonsuzluða býrakýlan bütün güller,
Kýrgýnlýðý göðsünde bir mühür bilenler,
Affetmenin inceliðinde hafifleyen bizler,
Durmayýn yürüyelim,
Güneþe, aydýnlýða,
Ve sessizce, aþka...
ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
ZSENADOĞANTEKİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.