BEKLEYEN VE BEKLENEN

Bir yangýna davetti o son günlerin acý dolu bakýþý.
Bir haykýrýþtý yükselen sensizliðin sessiz vedasýna.
Ýnanmak güçtü böyle bir yazgýya.
Ayrýlýðýn soðuk mermerlere kazýdýðý ismin sana ait oluþuna,
Ve beni burada ölüme hasret býrakýþýna…

Yükselen duvarlarýn ayak sesiydi,
Ruhumu korkulara,
Gönlümü aþka teslim býrakan…
Zamansýzdý ayrýlýðýn seni sonsuzluða çaðýran,
Beni karanlýða hapseden bu ufak fýsýltýsý...

Çatýlarý yýkarken yaðmurlar,
Çamurlara karýþýyor bedenin...
Üþüyor mu ellerin ?
Uzak bir memlekette saklanýr gibisin...
Çaðýrsam duyabilir misin sana hasret sesimi?
Anlatsana nedir sana varabilmenin,
Ve de bildiðimiz her þeyi bize unutturan bu kederin,
Var mýdýr bir çaresi?

Üzerimde kimliksiz bir þehir yýðýlý...
Fikirlerim daðýnýk,
Telaþýný kaybetmiþ tüm hayaller,
Hayretim bozuk bir saatin kirli camýnda,
Sesine karýþýrken gözyaþlarýmýn arsýz çýrpýnýþý…
Gülüþün duvarýmda çerçevelerde asýlý seni bekler...

Çaresizliðin boynuma astýðý zincir,
Bileklerime yapýþan bu kelepçe,
Gözlerime dolan koyu bir sevda ,
Hepsi hasret sana...
Senden uzak, ölüme yakýn yüreklerde çýrpýnan,
Bu kuþlar, geride kalan bu öksüz çocuklar,
Onlarda…

Kýyametler koparken bir köþede,
Yýldýrýmlar çarpýþýyor az ötede!
Seni uðurlayan bu kalabalýk þimdi nerede?
Sen topraðýn anaç koynunda...
Ben ise kime ne?

ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: