Ben, kar altýnda bir çiçeðim
Üþüsem de beklemek diye bir umudum var
Üþüsüm de direnmeyi biliyorum hala yýlanlarýn kargaþasýna
Yüreðim incinse, ellerim çürüse
Kendimi vurduðum hiçliði beslerim yine de.
Bir yerlerde unutuldum ve biliyorum
Kimse hatýrlamayacak kokumu
Resimlerle avunacak yalnýzlýða adanmýþ yüzler
Yaþlanmýþ ve biçare zamanlarda
Kimse duymayacak beyazýmý
Siyahýma kör olacak þiire inananlar
Ve kar altýnda olduðumu unutan kuþlar.
Köklerimde baþlar diriliþim,
Baþlar ve bitmeye yüz tutar avuçlarým aynalara
Köklerim topraðýn þefkatine gebe
Çocuklar gibi þen bir ölüm vaadediyorken
Zamansýzlýk var bu iþin ucunda, bilenler de unutacak
Hýçkýrýklarým öpecek çocuk kalbinden memleketin
Güleceðim, kar altýnda güleceðim utanarak annemin gölgesinden
Ýnanabilmenin þafaðýna varýrken.
Ben, kar altýnda bir çiçeðim
Beyazdan küsmüþ, siyaha kör, maviye kucak
Göðsümde atýyor hala bahara inanabilmek
Ölümden uzak bir þarký bu mevsimde
Çýnlayýp durdukça üþüyecek yapraðým
Kolum, kanadým, dalým, topraðým
Bir bahar vakti boynuma asýp güneþi
Uyandýracaðým unutulmanýn çaðýný
Ve aydýnlýðýný hatýrlamanýn.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.