Uyumsuz bir hayat bu
Penceresinde kör bulutlarýn esintisi
Ýçerde bir yangýn
Kül olma niyetinde iþte bu gerçek
Bütün yalanlarýyla umudun
Ýnanmanýn eþiðinde hýrpalanmýþým
Yüzüm gülse, sesimde bin feryat
Dilim dönse, suskum içimde küfran.
Söz geçiremedim kalbime
Geçti gitti dediðim ne varsa yara bere
Ýzlerini okþuyorum gözlerinin
Ellerim çýrýlçýplak bir insan gibi
Bu yüzden uyumsuzum, huzursuzum
Ne çare, vursam da kendimi kocamýþ bir þiire
Ne çare, yüzüm aynalarýn kýrýlmýþ sesi.
Düþer yaðmur, toprak inanca doyar da
Çiçekler doðurur kalanlarýn hatrýna
Þarkýlar döker bahar, kucaktaki vefasýz boþluða
Saçlar aðarsa da bu uyumsuz, huysuz, huzursuz hayatta
Bir çare, gülmeyi ölümsüzleþtiren yüzler
Bir çare, çöle çiçekler eken yürekler.
Bir aðlayýþ mevsimi daha geçti
Bir nefes daha doruðuna ulaþtý ölümün
Yaþamak gölgesi sonsuz bir aðaç
Ve her kim yüreðin sofrasýnda ýþýða aç
Bir umuttur sevgi, elleri mavi yüzü güzel
Bir umuttur uyumsuzluk, gözlerde diri bir hayal.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.