Ey þiir
Ey zehrin her zerresine bal
Aklýmýn sükunet kaçakçýsý
Öyle yazýlýp, öyle okunup
Durmuyorsun
Dilim, tezenesidir kaðýdýnýn
Ne orda ne burda
Býrakmýyorsun kaderimi,
Ey þiir
Ey merhemin her zerresine zehir.
Yolun yordamýn yok senin
Nereye vursan bir acý üzüm tadý
Sarhoþluðunda tümcelerin ve cümle alemin
Yalnýzlýðýn sakat zümresine belagatsýn
Ey þiir, ey yollu gece
Koynunda kelepir çiçeklerinle
Hatýrlatýrsýn cehaletini sarsak ezberlerin.
Ey saçlarýyla karanlýða buðz eden
Bir uçurumdur dudaðýndaki af
Geçtim kendimden ötesine, bin kahýra vardým
Ýnsanken yaðmalandým, dilimi kuyuna doladým
Sustum, bir bulut yangýnýnda
Kustum külünü sayfanýn ve ýþýðýn
Kalem de sana, zaman da sana, acý da sana
Bükülmüþ çelikten yürekle
Ey þiir, ey dönülmez yolun gecesi
Dönmeyenin son hilesi
Mutlu kurbanlar adýyorum kör býçaðýna
Beni annemin sesiyle emzir.
Ey þiir, ey köhne belge
Kirpiklerimde upuzun bir gece aðýrlýðý
Ýpince bir kýrýntý, camdan susku
Batýyor ateþin hükmünü çektiði yere
Seni dokuyor bütün yaralar kabuðuna
Öyle bilgece, öyle delice
Kaðýt bir acayip mekan, anlamsýzlýk gelip seni aðlar birazdan
Birazdan ey þiir
Kopar yüreðim, dudaklarýma sevgili olduðun zaman
Gözlerim dökülür, sesimde solduðun an
Kanar ömrüm, ey þiir
Kanarsýn, içimdeki yýlgýn uzaktan.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.