Web Zaman Damgası

Kalbim

Jé bo te




Utandığım ellerimi
iğrenerek bıraktığım dünyada unutunca kalbimi
Döndüm yüzüne baktım
yüzüme yükü ağır gelen bir tebessümle
indirip İsa'yı
kalbimi çarmıha germeliydim
aslında
yalın yürüyünce insan
uzaklaşıp sadece yorulurmuş
Acıyla doğurduğum bunca cümle
Çekine çekine yorgun düşmekmiş
dünya
Akşamın ara sokaklarında
arkası Doğu olan pencerelerden
sana baktım
sana bıktım
yasımla


Kalkıp kalbime bir doğru çizdim
bu doğru
hep tarih dersinde yüzü kızaran çocukları
ayırıp aklımdan
o devlete kalkmış kadehlere leke diye uzattım
Yüzü bir kuyuya saplanan eğrilerin
düğüm düştüğü vakitlerde
gelen onca anlamasız nasihat
burası eksik



Anladım
unutunca insan bir boşluğu
birkaç nokta eskirmiş zaman
denk gelince yüzü hüznüne
üzgün bir sokağa yaslayıp göğsünü
bir cumartesi anneliğe soyunur
aşılan zamandan sarkan ömürlerin
Her karış karıştığı suyu
Üç yutkunmayla unutup
Çiğneyerek dişlerini bir kavmin
göçünü kanatırmış
üzgün biraz


Kalbim
ah kalbim
bu kalbim sana benzer
böyle dalgın
uzun bir umut
insan ekmeğe benzer
emeği bölüşür
aşkı bölüşür
acıyı yutkunup
özlemi bölüşür
hani o kuşatma günlerindeki seni
saklayıp bir yasağa
kalbini asar
asar
ve utanır




mevsim hüznün beşi
ömrüm sancının tamda ortası
hüznüme kalbini düş
ağla biraz.






Yiğithan Güney / Kalbim

Aralık-15