Web Zaman Damgası

Ahir Uyku

[ italik ]


bir yalnızlık yeşerdi güneşin ilk çığlıklarıyla
yanmış kirpiklerinin ucundan
koptu bir fırtına 
savruldu bütün kuşlar dağıldı sanki dört bir yana 
süzülüp gölgelerin içinden ölüm usulca dokununca yanağına

ağladı
hiç durmadan ağladı
ama kimseler silmedi gözyaşlarını 
öylece aktı acısı izi kaldı sol yanında 


tohumundaki bir lanet gibi kuruttu yalnızlık damarlarını  
düştü kolları çırpınıp durdu çaresizce karanlıkta
toplamaya çalıştıkça parçalanınca ellerinde umutları

kanadı
hiç durmadan kanadı
ama kimseler kapatmadı yaralarını 
öylece süzüldü canı karışıp gitti toprağa 


dayanılmaz bir acıyla kesildi soluğu  
bıraktı kendini dipsiz bir boşluğa   
pislendi düşler 
gülüşler bitti 
son bakışı da yapışıp kalınca aynadaki boşluğa 
o yalnızlık sonunda aldı canını güneşin ilk çığlıklarıyla


inledi  
hiç durmadan inledi   
kimseler duymayınca yine sesini 
dipsiz bir mezar kazıldı o kör olasıca yalnızlığın buz gibi koynunda  




[ /italik ]