Web Zaman Damgası

UNUTUR MUYUZ SENİ BİZ...

Eski resimler... Eski resimler…
Nedense hep beni, çok üzerler
Ya onları, bana hiç göstermesinler
Ya da gözlerim, hiç onları görmesinler

Eski resimler... Eski resimler…
Ben tek başına ağlayan
Göl gözlü bir çocuk
Kalbim mahzun mahzun dolaşan
Kara bir bulut olduğu günler
Torbalı birer delidirler
Eski resimler... Eski resimler...
Uzat elini maziden güzel anneciğim
Beni, sakın onlara vermesinler

Eski resimler... Eski resimler…
Ne size bakayım
Ne de için için yanayım
Bırakın başkaları, ne derse desinler
Ama ben
Adım gibi biliyorum
Sizde kıştır mevsimler
Mezar taşlarında, sessizce üşürler
Ruhları kelebek kelebek
Aramızdan uçup giden isimler

Eski resimler... Eski resimler…
Kimi renkliler, kimi siyah beyazlar
Size baktıkça donup kalan hislerimi
Anlatsam inanmazlar...
Üzüntüden titretir beni âdeta
Sizin oralardan esip gelen ayazlar...

Eski resimler... Eski resimler…
Ruhumu yutan duygularım
Masum bakışlarım, çocukluk yıllarım
Beşini kaybettiğim mektep arkadaşlarım
Bir de hüznümle el ele verip
Bana kaf dağının ardından
Gizli gizli el sallayan delikanlılığım
Ve beni, gözlerimden öpen yaşlarım...

Eski resimler... Eski resimler…
İçimde nokta nokta uzayan belirsizlikler
Beni âdeta
Boz bulanık bir sel gibi sürükler
O annesiz, babasız, arkadaşsız geçen günler
Eski resimler, eski resimler…
En iyisi mi beni
Kapılarından geri göndersinler...

Mesut ÖZÜNLÜ