Web Zaman Damgası

BİR ZULME DENK GELMİŞİZ

Ilık ılık rüzgârlar esmeli şimdi dallarında,
Semaverin kokusu mahalleyi uyandırmalı.
Erken öten horozun başı kesilmemeli
Ve en sevdiğin şarkı dönüp dönüp çalmalı radyoda..

Çocuk merhametimizle doldurmalı şu kubbeyi
Göğe uzatıp ellerimizi, yeri süpürmeyi bilmeli
Bulmayı bilmeli en çok, aramayı bildiğimiz kadar
Ve kanmalı suya kanar gibi bu hiss-i selîme.

Bir viraneye bağlı kalmalı tüm umudum
Umut ki bozkırda bir damla su, bir kuru ekmek.
Umut ki bir kuru ağacın altında gölge dilenmek
Ve toprağın hazzına varır gibi alabilmek demini...

Avuçlarımızdan sızmalı  tohumlarımız zemîne
Saçak altında gülüşlerimiz can suyu olmalı
Güneşin zamansız battığı bu ıssız yerde,
Şimdi nasıl etmeli de bir gönülde fidan olmalı.

Sızabilmeli kirpiklerinden, bir köşede sızar gibi
Dile gelmeli bu manzara çayımı yudumlarken.
Sözüne karışmalı adım, en çok da susarken.
Fısıldamalı, bütün bir Ankara seni dinlerken.

Sesine sarılmalı kuşlar, özgürlüğü tatmak için.
Yüreğimde kök salmış şu lerzeden hallice bulut.
Başımda duman duman tütüyorken cesaret
Ve yağıyorken peşi sıra göz bebeklerimde umut,

Seyre dalmalı yüzündeki tebessüm tarlasını
Mahsulünü ince bir ziyâda, tane tane toplamalı.
Yorulup kıvrılmalı baştan aşağı yüreğine ve
Bu şehirde güneş batarken değil, doğarken uyumalı...