Web Zaman Damgası

Hikayenin Tadı...

Kendime acımayı bıraktım önce
Sonra senin yamalarını dikmeyi…
Üç saniyede gözlerinden kalbine süzüleni
Yavaşça, acıya acıya...
Günlere, aylara, yıllara dağıtarak...
Yaşaya öle, düşe kalka hayatıma yaydıklarımı…
Beş para etmezler’ i adamdan saydıklarımı...
Ortalıktan toplayıp fırlatıp attım!
Sevgili kalbim daha seçici olamaz mıydın?
Evim, anlamı olmayan aşk kırıntılarından
Hatıra çöplüğüne dönmüştü…
Buruşturup yırtıp attıkça rahatladım yazıp çizdiklerimi…
Kalın ve boş sayfalara inceden kelimeler dizip
Onlara bambaşka anlamlar yüklediğimi görünce...
Akılsızlığıma kızdım, sonra senin asılsızlığına!
Öylece kaldım yalnızlığın acımasız aynasında
Baktım gözümün parıltısı yitmiş ferine...
Avazım çıktığı kadar bağırdım
Senin kalbin bir sürtük diye!

Evet, artık acımayacağım sana da…
Bile bile yerlerde sürünen bu kalbe de!
Hangi akıl direnebilir ki daha fazla
Senli benli bu dengesiz düzene…
Aşka teslim olmaksa bu değildi!
İnsan incitilmeye ne çok izin verirse
O denli hak etmişti üzülmeyi…
Sevgili kişisel gelişim aşklarım!
Çok zaman oldu bir sahil kenarından
Suya düşen yüzüme bakmayalı...
Ve kulak asmayalı istiridye kabuğundan gelen seslere
İçimde bir inci olduğuna inanmayalı…
Nicedir herkesten saklanan bir incinin
Sert kabuğunu okşamayalı…

Sen haklısın aslında, diye biten cümlelerin
Öznelerinde ezilmeye kafa yormayalı…
Aslında, dedikten sonra haklı olmanın bir öneminin kalmadığını…
Üzümün de ezilerek bir şarap kadehine dökülürken
En değerli halinin kadehe döküldüğü andaki
Büyük değişimi olduğunu…

Hikâyenin tadını...
Gücünü neye borçlu olduğunu anladığımda
Acıyı bir toz gibi üfledim…

Parlak ışıklar söner
Yıldızlı akşamlar geçer
Güzel renkler solar
Eşsiz kokular yiter...
Kadehte yeni bir sen
içinde ölü bir kuş kalır.

[ italik ]